Συντάχθηκε από Χριστίνα Ασπρούκου

Η Ν. Δούλα, Gold Αυγούλα,
το ΠΑ-σοκ που φέρνει σοκ
κι’ όσο τα μούσια ξύριζα, μεγάλωνε το Σύριζα!
Όσο για την Αριστερά
τρέχει πίσω σαν ουρά!

Δεν άντεξα πια φίλοι μου, τα είπα όλα με ένα ποιηματάκι! Προσέξτε λίγο τα λογάκια και θα… καταλάβαιτε τι εννοώ!

Διότι φθάσαμε πλέον στο έσχατο σημείο της ντροπής να ψηφίζουμε το κατά τη γνώμη μας- μη χείρον! Ίσως τώρα που διαβάζετε αυτές τις φράσεις ήδη να’ χω… ‘λευτερωθεί!

Τεύχος καλοκαίριΔιερωτώμαι όμως σε τι κόσμο φέρνουμε τα παιδιά μας και τι τα περιμένει!

Πρέπει όμως να κάνουμε παιδιά, να βάλουμε ένα λιθαράκι στο… να γεμίσει ο τόπος ελληνόπουλα, διότι είναι θλιβερό να περπατούμε στο δρόμο και να ακούμε… βουλγάρικα, αλβανικά, ρωσικά, ρουμάνικα, τούρκικα, πακιστανικά, κινέζικα!

Μην έλθει ποτέ… κάποια ριμάδα εποχή που να φωνάζουμε στο δρόμο: «-Υπάρχει κανένας Έλληνας, βρε παιδιά;» και αυτό το εκφράζω χωρίς ίχνος ρατσισμού, πιστέψτε με!

Όσο για τον τόπο μου, τον τόπο μας, ψάχνω για ηγέτες και όχι για απλούς διαχειριστές που ιδρώνουν για να περάσουν κάτι για μας και εμείς από τη πλευρά μας προσπαθούμε να τους στηρίξουμε… όσο μπορούμε βέβαια, στα μέτρα του δυνατού! Ως πότε όμως; Ο κόσμος άρχισε να αγριεύει!

Θα’ θελα να πω περισσότερα, αλλά δεν έμαθα να μιλώ με καυστικό τρόπο, ούτε να βρίζω! Τους διαφορετικούς από μένα απλά τους ανέχομαι και προσπαθώ να έλθω στη θέση τους!

Νομίζω πως πετυχαίνεις περισσότερα πράγματα όταν είσαι ευγενικός, ήπιος, σιωπών και να το νιώθεις, πείθεις περισσότερο! Καλύτερα δε ή να σιωπείς αποδοκιμάζων με το βλέμμα σου ή να σατιρίζεις! …

Είναι ίσως μονόδρομος!

Λίγα λόγια για το συντάκτη του άρθρου
Author: Χριστίνα ΑσπρούκουEmail: [email protected]

Προηγούμενο άρθροΤο ποίημα της κρίσης
Επόμενο άρθροEditorial6