Συντάχθηκε από Δέσποινα Γρηγοριάδου
Φίλοι μου, αυτές τις δύο ζωγραφιστές μινιατούρες, τις εμπιστεύτηκε το 1942 μια μικρή Εβραιοπούλα η Υβόν Καπόν, στην αγαπημένη της φίλη και συνομήλική της Χριστίνα,… για να τις φυλάξει και όταν θα γύριζε από την Κρακοβία (που… θα πήγαινε με τους γονείς της… για να δουλέψουν) σ’ ένα γερμανικό εργοστάσιο, θα τις έπαιρνε πίσω, γιατί τις αγαπούσε πολύ και ήθελε να’ ναι σε σίγουρα χέρια!
Η Χριστίνα ήταν η μητέρα μου και μάταια περίμενε μέχρι το 1950 που γύρισαν και οι τελευταίοι Εβραίοι κρατούμενοι που ήσαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Από την οικογένεια της μικρής Υβόν δεν γύρισε κανείς!
Όλοι σίγουρα άφησαν τη τελευταία τους πνοή σε κανένα κρεματόριο.
Η μητέρα μου τα υπέροχα αυτά καδράκια με τη τόσο λεπτή δουλειά (διότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να ζωγραφίζεις μινιατούρες) τα είχε φυλάξει στο σεντούκι της γιαγιάς, τα έβγαλε όταν πια έχασε κάθε ελπίδα ότι θα γύριζε η Υβόν και τα κράτησε με πολλή αγάπη αλλά και πόνο… μέχρι το τέλος ζωής της!
Η μητέρα της Υβόν ήταν πολύ καλή μοδίστρα και ένα φόρεμα που είχε ράψει στη γιαγιά μου,… το φορούσε και η μητέρα μου!
Τα παλιά υφάσματα ήσαν εξαιρετικά και «κρατούσαν» για πολλά –πολλά χρόνια! Ήσαν για μια ζωή!
Σκέπτομαι πως θα’ ταν σκόπιμο σε άλλο τεύχος, στη στήλη της Τέχνης, να σας γράψω για τη Τέχνη της μινιατούρας (miniatures)!
Νομίζω πως αξίζει τον κόπο!
Δέσποινα Γρηγοριάδου
Λίγα λόγια για το συντάκτη του άρθρου
Author: Δέσποινα Γρηγοριάδου Email:[email protected]
