Συντάχθηκε από Νέοι Καιροί εν Αιγίω
Η Μαρία γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αίγιο. Έφυγε νωρίς για το εξωτερικό όπου σπούδασε Γαλλικό και Ευρωπαϊκό Δίκαιο και «μελέτησε τους καλούς τρόπους, τους τόπους και τους ανθρώπους» όπως η ίδια λέει.
Στη Γαλλία, είναι Δικηγόρος και άσκησε το επάγγελμά της στον Δικηγορικό Σύλλογο της Λιλ, με 20ετή εξειδίκευση στο Ποινικό Δίκαιο, το Δίκαιο Ανηλίκων (ποινικό Δίκαιο & αναμορφωτικά μέτρα επανένταξης), το Δίκαιο των μεταναστών (υπεράσπιση των ξένων προς απέλαση), το Αστικό και Εταιρικό Δίκαιο.
Στην Αθήνα, είναι Ιδρύτρια και Πρόεδρος της Αστικής Μη-Κερδοσκοπικής εταιρείας «ΑΣΤΡΑΙΑ» («Αστική Ροή Αντιμετώπισης Ιδιάζοντος Αποκλεισμού») με σκοπό την διαχείριση και ανάπτυξη σε διεθνή, ευρωπαϊκά, εθνικά και περιφερειακά, διασυνοριακά προγράμματα παροχής δωρεάν νομικών υπηρεσιών, νομικό προσανατολισμό, βοήθεια, συνδρομή, πληροφόρηση και συμβολή σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και τμήματα του πληθυσμού με γλωσσικές και πολιτισμικές δυσκολίες εν μέσω αστικής πολύπλευρης και πολυεδαφικής συνεργασίας ιδίως με τις τοπικές αρχές και την τοπική αυτοδιοίκηση και με τα καινούργια διαμεσολαβητικά «εργαλεία» όπως είναι η «Συνεργατική» ή η «Επανορθωτική»Δικαιοσύνη για την εναλλακτική επίλυση των νομικών διαφορών.
Αγαπώντας βαθειά την πόλη της, το Αίγιο, είναι εμπνευστής και δημιουργός της τοπικής «ΔΙΑΛ.Α.ΓΗ» («Διαλογή Ανακύκλωση στην Πηγή») με σκοπό την ενημέρωση των συμπολιτών στην απόλυτο ανάγκη διαλογής των αστικών απορριμμάτων στην πηγή της κατανάλωσης των οικιακών αγαθών, δηλαδή στα σπίτια μας ή στον χώρο εργασίας μας, και την εξοικείωσή τους με τις νέες Οικολογικές ορθές πρακτικές. Σε πλαίσιο στενής συνεργασίας, η νυν Δημοτική Αρχή υποσχέθηκε την διάθεση χώρου για άμεση λειτουργία της διαλογής των αστικών απορριμμάτων για αποσυμφόρηση της πόλης μας.
Λάτρης της γλώσσας και της Ιστορίας, συνέγραψε, πρόσφατα, ένα μικρό βιωματικό διήγημα, τις «Κυράδες του Μοριά», με σκοπό την προβολή της Αιγιάλειας και για να ευαισθητοποιήσει, ιδίως, τους νέους της περιοχής μας στους γενετικούς, ιστορικούς και πολιτισμικούς δεσμούς που διατηρούμε με ανθρώπους άλλων ευρωπαϊκών Κρατών και λόγω του ότι «μπορεί να περιτριγυριζόμαστε από τα βουνά μας και τα βουνά ΄της απέναντι΄ – γεωμορφολογία η οποία ενδεχομένως να φαίνεται ότι περιορίζει ή να προδιαγράφει τους ορίζοντες δράσης ενός νέου Αιγιώτη – αλλά πρέπει να θυμηθούμε ότι δεν είμαστε αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και ότι διατηρούμε σύνθετους δεσμούς με ανθρώπους άλλων λαών που κατοίκησαν τον τόπο μας και άφησαν, στο δις-εκατονταετές πέρασμά τους, το αποτύπωμά τους στην τοπική ιδιαιτερότητα των Αιγιαλέων», αναφέρει.
Τα κεφάλαια του Βιβλίου της είναι υπενθυμίσεις στα τοπωνύμια ιστορικών περιοχών της Αιγιάλειας αλλά και βιωματικές αναζητήσεις για κατανόηση τρόπων διοικητικής οργάνωσης και εθιμικής λειτουργίας της τοπικής κοινωνίας η οποία ήταν ανέκαθεν στραμμένη στις ευρωπαϊκές επιρροές: Φράγκοι της σκοτεινής Φλάνδρας και της Κερπινής, Μεσαιωνικοί Ιταλοί Ναβαρραίοι, Ισπανοί Βαρκελωνέζοι, το πριγκιπάτο που περιελάμβανε την Βαρωνία της Βοστίτσας συνιστά το ιστορικό μονοπάτι «των ξεχασμένων γεφυριών που χτίστηκαν για να ενώνουν τους ανθρώπους».
Το ιδιόμορφο μονοπάτι της Μαρίας, είναι μία άλλη –θαλάσσια– γέφυρα: στόχος της από το 2011 η επαναλειτουργία της γραμμής του Φέρρυ – Μποτ στο Αίγιο. «Οι λόγοι επαναλειτουργίας δεν είναι τόσο οικονομικοί, αν και σε καιρούς έντονης και εκτεταμένης οικονομικής κρίσεως ο κοντινότερος δρόμος είναι ο καλλίτερος» όπως υποστηρίζει «αλλά βαθειά ανθρωπιστικοί και κοινωνικοί: οι δεσμοί που διατηρούμε με τους κατοίκους της απέναντι όχθης του Κορινθιακού είναι αρραγείς και επιτάσσουν συντονισμένες και αλληλέγγυες προσπάθειες επανασύνδεσης με τον ευκολότερο δυνατόν τρόπο. Ο παππούς μου ήρθε από απέναντι, μάλιστα του άλλαξαν στο Αίγιον και το επώνυμο από Αλεξανδρής, για γρηγορότερη αφομοίωση. Τα Γαλαξειδιώτικα, το αγαπημένο μου σημείο της πόλης, μας θυμίζει ανελλιπώς προς τα πού στράφηκε η τοπική επιχειρηματικότητα όταν ανθούσε η συγκομιδή της σταφίδας, η ελαιοκομιδή, τα εσπεριδοειδή και τα εδώδιμά της, αλλά και η αστική οικιστική ανοικοδόμησή της. Οι ανθρώπινοι δεσμοί (αδιαμφισβήτητα πιο ισχυροί και από τους πολιτισμικούς) μεταξύ των κατοίκων των δύο ακτών, επιβάλλει να θέσουμε ως βάση διεκδίκησης της ενεργοποίησης της γραμμής σε ανθρωπιστικό πλαίσιο. Παλαιά, οι κάτοικοι της Ρούμελης έρχονταν εδώ ακόμα και με καΐκια, για την περίθαλψή τους, για να δουν τους γιατρούς αλλά και τους συγγενείς τους. Εγώ, πρώτη φορά Σχολείο, πήγα στο Λευκαδίτι της Γκιώνας-αξέχαστα χρόνια μιας άλλης Ελλάδας χωρίς ηλεκτρικό και με πόσιμο νερό από την ΄τρανή΄ ή την ΄πέρα΄ βρύση»…
Η Μαρία διηγείται την προσπάθειά της: «Στην αρχή ξεκίνησα με όσους Εφοπλιστές γνώριζα φιλικά και κοινωνικά, κινώντας τους το ενδιαφέρον για τον όμορφο τόπο μας. Έπειτα εκπόνησα την χρηματοοικονομική μελέτη της λειτουργίας της Γραμμής και άρχισα να ψάνω ΄παντοφλά΄ στον Πειραιά, έχοντας επισκεφθεί στο Πέραμα τον προηγούμενο πλοιοκτήτη του «Ζαχαρίας». Τότε έλαβα τις ευλογίες και τις οδηγίες του αείμνηστου Κυρ-Ανδρέα Φραγκονικολόπουλου, ο οποίος, πρώην πλοιοκτήτης του «Παναγία Τ.», στάθηκε ένθερμος υποστηρικτής αλλά και πραγματιστής: ‘θα σε πολεμήσουν Μαρία’, μου είπε προφητικά».
«Όταν επί τέλους απέσπασα την συναίνεση επενδυτή, ο οποίος επισκέφθηκε την πόλη μας με σκοπό την εκπόνηση χρονοδιαγράμματος επαναλειτουργίας, την δημιουργία ιστοσελίδας ώστε να ενημερωθούν επισήμως όλα τα Τουριστικά Γραφεία και οι επιχειρήσεις της Χώρας αλλά και οι Μεταφορικές εταιρείες και οι Αυτοκινητιστές, εν γένει, όλος ο οικονομικός ιστός της Αιγιάλειας, ήταν τότε που προσπάθησα παράλληλα να πείσω τους επιχειρηματίες της περιοχής μας να αποσπάσουν την δέσμευση από τις εταιρείες logistics να στηρίξουν όσον το δυνατόν την γραμμή, η οποία είναι βιώσιμη, μόνον, αν τουλάχιστον 5 φορτηγά μεταφέρονται, συστηματικά, σε κάθε ένα από τα 6 καθημερινά δρομολόγια»!
«Εντούτοις, και εδώ, η προσπάθεια ιδιοποίησης του εγχειρήματος από συμπολίτη που έλαβε γνώση των, εν εξελίξει, διαπραγματεύσεων, έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα διαρρηγνύοντας, προς όφελός του, τους κανόνες εμπιστευτικότητας και εχεμύθειας – θεμελιώδεις συστατικό κάθε επιχειρηματικού σχεδίου και συνεργασίας. Βγήκαν ακόμα και φωτογραφίες στον τοπικό Τύπο!».
Όσοι γνωρίζουν την Αιγιώτισσα Μαρία, ξέρουν ωστόσο, ότι είναι «ξερό κεφάλι»: «δεν τα παρατάω» καθησυχάζει. «Το κόστος λειτουργίας είναι τουλάχιστον 1.500,00 ευρώ ημερησίως, για 3 δρομολόγια μετ’επιστροφής.Είναι δύσκολο να καλυφθούν γιατί, ενώ η Γέφυρα του Ρίο είναι οικονομικά ασύμφορη για τα φορτηγά, και αν και ο απέναντί δρόμος είναι δύσκολος και μακρύς καθιστώντας την διαδρομή απρόσφορη και χρονοβόρα, εντούτοις, η διαδρομή της Εγναντίας οδού είναι ακόμα εντελώς ατελής λόγω μη-διοδίων, και προτιμάται αντί του Μπράλου. Σε αυτήν την περίπτωση είναι αναγκαίο να βρεθούν παράλληλοι, εναλλακτικοί τρόποι χρηματοδότησης, ώστε να καλυφθούν τα λειτουργικά κόστη (ενοίκιο πλοίου, καύσιμα, ΝΑΤ, μισθολόγια 7μελούς προσωπικού, λιμενικά τέλη, Ασφάλειες, κ.λπ). Η εύστοχη ιδέα του συμπολίτη μας, Ηλία Δημ. Ασπρούκου, να αναζητηθεί πηγή συνεισφοράς μέσω ελάχιστης αύξησης τέλους στους λογαριασμούς κατανάλωσης της ΔΕΥΑ, ως 1 ευρώ, θα μπορούσε να επιταχύνει την χρηματοδότηση του εγχειρήματος έως την ανεύρεση ευρωπαϊκών πόρων από λ.χ. το ΕΣΠΑ, προς διευκόλυνση της επαναλειτουργίας».
Η Μαρία έχει στόχους, όνειρα και φιλοδοξίες για την πόλη μας οι οποίες δεν προέρχονται από την διεθνή εμπειρία ζωής ή τα ταξίδια της αλλά εμπνέονται από την αγάπη της προς την πατρίδα: «Το Αίγιο θα έπρεπε να ήταν όπως η Πύλος ή το Ναύπλιο», λέει «και ο τρόπος για την Τουριστική ανάπτυξή του είναι η διατήρηση και η διασφάλιση των αρχέτυπων ιδιομορφιών του. Σε μια πόλη με ιστορικότητα, με αριστουργήματα του Τσίλλερ αλλά και με μνημεία της Φύσης, δεν επιτρέπεται να μην υπάρχει πολεοδομική επιτήρηση και αυστηροί κανόνες στην ανοικοδόμηση.
Το θέμα των απορριμμάτων πρέπει να λυθεί οριστικά με την διαλογή και την Ανακύκλωση, η άναρχη στάθμευση να περιοριστεί δραματικά. Οι «αναπλάσεις» να υλοποιούνται με γνώμονα την Αρχιτεκτονική ταυτότητα της πόλεως και τον ιστορικό χαρακτήρα της.
Ας κατανοήσουμε ότι οι τουρίστες δεν θα επισκεφθούν πόλεις με ίδιες πλατείες μαγαζιά και πεζοδρόμια όπως αυτά που έχουν ήδη στις πόλεις τους ή αλλού. Πρέπει να αναζητήσουμε, να καλλιεργήσουμε και να αναδείξουμε τα ενδογενή ελκυστικά χαρακτηριστικά και χρώματα του τόπου μας, που κάνουν το Αίγιο ξεχωριστό»!
Μάλιστα, έχει συστήσει και υποβάλλει στον Δήμαρχο, ομάδα εθελοντών εκλεκτών Αιγιαλέων προς ανεύρεση του λογότυπου και του χαρακτήρα της περιοχής, και την δημιουργία brand name για την προβολή της από την κοινωνική δικτύωση αλλά και στις Διεθνείς Εκθέσεις όπου η Αιγιάλεια θα «λάμψει πάλι», διαβεβαιώνει!
Λίγα λόγια για το συντάκτη του άρθρου
Author: Νέοι Καιροί εν Αιγίω Email:[email protected]
