Συντάχθηκε από Δέσποινα Γρηγοριάδου
Και παλαιότερα αγαπητοί μου Αναγνώστες είχα γράψει ένα οδοιπορικό στη Σόφια (Coφηλ στα Βουλγαρικά) και στη πανέμορφη περιοχή της Αλμπένας, όπου στα παράλιά της είναι η γραφικότατη πόλη της Βάρνας, που κάποτε άνθιζε ο Ελληνισμός, όπως βεβαίως και στον Πύργο. Τα δυτικά παράλια, όπως και τα νότια παράλια του Εύξεινου Πόντου (Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Κερασούντα) ήσαν ακόμη ωραιότερα πριν κυνηγηθεί ανελέητα το Ελληνικό στοιχείο και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο και παραδεκτό ανεπίσημα ακόμα και από τη γειτονική Τουρκία ή τουλάχιστον από μεγάλο ποσοστό Νεότουρκων μη Κεμαλιστών με πρόδρομο τον γνωστό και γενναίο συγγραφέα Ορχάν Παμούκ.
Γι’ αυτό και δεν θα αποτολμήσει ποτέ -πιστεύω- ο αξιότιμος «δήμαρχος» Μπουτάρης να στήσει αδριάντα στον… πατερούλη της Τουρκίας στη Θεσσαλονίκη! θα ξεσηκωθούν όλοι οι Πόντιοι, όλοι οι θρακιώτες, όλοι οι Κων/πολίτες, όλοι οι Μικρασιάτες και όλοι οι Αρμένιοι και θα φύγει με… πύραυλο! Τέτοιου είδους μαγκιές στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης να τις κάνουν στα χωριά τους, στη συμβασιλεύουσα που αγκάλιασε το προσφυγικό στοιχείο δεν θα αφήσουμε να γίνει! Αυτά σαν παρένθεση!
Το οδοιπορικό στη Βουλγαρία που είχα δημοσιεύσει παλαιότερα στον «Φιλόδημο», το’ χαμε κάνει πριν… 32 χρόνια το 1980 και βεβαίως τότε τα πράγματα ήσαν διαφορετικά, λιτά, λίγο παγερά, αλλά ομολογουμένως περισσότερο ήρεμα! Οι στενές σχέσεις όμως Καραμανλή-Ζίφκωφ ομολογουμένως είχαν πετύχει να «γλυκάνουν» τις ιστορίες… των Κομιτατζήδων στο Δοξάτο και αλλού και το Ελληνικό στοιχείο ήταν καλοδεχούμενο. Εκείνο όμως που ήταν κυριολεκτικά πρόκληση ήταν η Ρεζιντέντσια (=εξοχική έπαυλη) του Ζίφκωφ, που… έγινε αιτία να θυμώσω απερίγραπτα και δεν θα’ θελα να πλατειάσω επ’ αυτού! Ο καθείς με τις πράξεις του ή με την απραξία του γράφει την ιστορία του!
Τώρα η Βουλγαρία ακολουθεί με ταχύ ρυθμό τα βήματα του καπιταλισμού κρατώντας βέβαια το λέβα που είναι το εθνικό τους νόμισμα, διότι τους συμφέρει. Τώρα η Σόφια και οι πλαγιές του όρους Βίτοσα είναι ένα ζωντανό εμπορικό κέντρο… με ότι αυτό συνεπάγεται! Το ευχάριστο δε είναι ότι η πόλη της Σόφιας έχει αδελφοποιηθεί με την Αθήνα και προσωπικά πιστεύω πως όταν επιδιώκουν αδελφοποιήσεις με άλλες πόλεις, ο τόπος προβάλλεται και εύλογα αναβαθμίζεται και αποκτά αναγνωρισιμότητα με την επισκεψιμότητα που δημιουργείται! Αυτά ας τ’ ακούν οι δήμαρχοι μας, κάνει καλό να ταράζουμε λίγο τα λιμνάζοντα νερά!
Από ιστορικής πλευράς ονομαζόταν Τριαδίτσα επί Βυζαντίου και μετά πήρε το σλαβικό όνομα Σρεντέτς. Σόφια ονομάστηκε μετά τον 14ο αι. γιατί η καλύτερη εκκλησία της περιοχής ήταν η βασιλική της Αγίας Σοφίας, δείγμα καθαρά βυζαντινής αρχιτεκτονικής. Πρωτεύουσα έγινε όταν απελευθερώθηκαν από τον Οθωμανικό ζυγό! Η περιπλάνηση στη πόλη γίνεται εύκολα διότι εκτός από την αστική συγκοινωνία…από το 1998 λειτουργεί και μετρά.
Αξίζει αν επισκεφτεί κανείς το Εθνικό-Ιστορικό Μουσείο, αλλά μας προκαλεί θλίψη το γεγονός ότι θα δούμε πολλά θρακικά έργα Τέχνης. Οτιδήποτε μας ανήκει και βρίσκεται αλλού μας πονά!
Η Βασιλική της Αγίας Σοφίας είναι καθαρά βυζαντινής τέχνης. Ο Άγιος Νικόλαος είναι ρωσικής Τέχνης με 5 χρυσούς τρούλους. Απέναντι από τη Βουλή θα δούμε το μνημείο του Τσάρου του Απελευθερωτή. Το δε Εθνικό Μέγαρο Πολιτισμού που έκανε τα εγκαίνια του το 1981 και λειτουργεί σαν συνεδριακό και εκθεσιακό κέντρο είναι βεβαίως μοντέρνας αρχιτεκτονικής.
Από πλευράς λαϊκής τέχνης τα ξυλόγλυπτα χειροποίητα διακοσμητικά και η καλή ποιότητα των κεραμικών τους αξίζει τον κόπο. Μεταξωτά δεν είδαμε στη Σόφια όπως παλιά που ερχόντουσαν από τη Βάρνα. Από πλευράς δε γευσιγνωσίας ή καλύτερα οινοποσίας θεωρώ πως η Βουλγάρικη σαμπάνια είναι κλάσεις ανώτερη από τη Γαλλική και πάμφθηνη!
Εκείνο που προσωπικά θεωρώ ως το αξιολογότερο αρχιτεκτόνημα από πλευράς Τέχνης είναι ο Καθεδρικός Ναός της Σόφιας του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι. Από το 1840 και μετά επικράτησε και αναπτύχθηκε πλέον η θρησκευτική Αρχιτεκτονική, η οποία είχε στοιχεία της Ρώσικης σχολής και όχι πια της Βυζαντινής σχολής. Έτσι ο Ρώσος αρχιτέκτονας Alexander Pomerantsev οικοδόμησε το 1904 τον Καθεδρικό ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι (Alexander Nevsky) σε ένδειξη ευγνωμοσύνης που η Ρωσία απελευθέρωσε τη Βουλγαρία από τον Οθωμανικό ζυγό. Ο κεντρικός θόλος του ναού έχει 45 μ. ύψος, η ακουστική είναι εκπληκτική και χωρούν να παρακολουθήσουν τη λειτουργία πάνω από 5.000 άτομα.
Έχει 12 διακοσμημένες ανάγλυφες καμπάνες οι οποίες έγιναν σε χυτήριο της Μόσχας και η μεγαλύτερη απ’ αυτές ζυγίζει πάνω από… 11.750 κιλά! Στη Κεντρική είσοδο θαυμάζουμε ένο εκπληκτικό μωσαϊκό με τον Άγιο Αλέξανδρο Νιέφσκι το οποίο φιλοτέχνησε ο Βούλγαρος εικαστικός Αηΐοη Μϊΐον και στη συνέχεια θαυμάζουμε δεξιά και αριστερά την Αγίο Παρασκευή και την Αγία Ευδοκία. Εσωτερικά ο ναός έχει εξαιρετικά μάρμαρα, αλάβαστρο, όνυχα με το οποία έχουν φιλοτεχνηθεί εξαιρετικά γλυπτά.
Στη περίμετρο του θόλου διαβάζουμε το «Πάτερ Ημών» με ολόχρυσο γράμματα. Αξίζει τέλος να προσκυνήσουμε την εκπληκτικά περίτεχνη λειψανοθήκη του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, που ήταν δωρεά της Ρωσικής Εκκλησίας.
Η Σόφια είναι μια πόλη αρκετά καθαρή, περπατάς στον δρόμο και… ακούς Ελληνικά και οι εκδρομές του θρησκευτικού τουρισμού διοργανώνονται περισσότερο έχοντας κυρίως σαν στόχο την επίσκεψη στον Ναό-μνημείο του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι. Αξίζει να πάτε για 2-3 μέρες!
Λίγα λόγια για το συντάκτη του άρθρου
Author: Δέσποινα Γρηγοριάδου Email:[email protected]
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στην Ανάληψη.
Κόρη του Φωκίωνος και της Χριστίνας Γρηγοριάδη εκ Κωνσταντινουπόλεως.
-Φοίτησε στο Ελληνοελβετικό δημοτικό Αγλαΐας Σχοινά και στη συνέχεια στο Ελληνογαλλικό κολλέγιο Calamari. Αυτό ήσαν δύο ιστορικά σχολεία της Θεσσαλονίκης.
-Από μικρή είχε μία ιδιαίτερη κλήση στον γραπτό λόγο και πήρε από την Εθνική Τράπεζα το Πρώτο βραβείο στη Θεσσαλονίκη για την έκθεση που έγραψε με θέμα: «Η Αποταμίευση».
-Είχε κλήση επίσης στην Ιστορία, στη Γεωγραφία, με αποτέλεσμα αργότερα να γίνει επίτιμο μέλος του National Geographic.
-Γνωρίζει άριστα Γαλλικά με δίπλωμα από τη Γαλλική Λαϊκή Αποστολή(Μission Laique Francaise).
-Γνωρίζει πολύ καλά Αγγλικά.
-Φοίτησε στο Γερμανικό Ινστιτούτο Goethe αλλά δεν ολοκλήρωσε το εντατικό τμήμα σπουδών, διότι παντρεύτηκε 19 ετών. Είναι αλήθεια ότι τη θλίβει πολύ το γεγονός ότι άφησε τη Γερμανική γλώσσα και το πιάνο που η μητέρα της(πολύ καλή πιανίστα) την εκπαίδευε.
-Από πολύ μικρή ζωγράφιζε, κεντούσε και έγραφε ποιήματα. Σκέπτεται να εκδώσει τη πρώτη ποιητική της συλλογή.
-Από βιώματα που έχει και λόγω της έφεσης της στις ξένες γλώσσες, καταλαβαίνει και Ιταλικά και Τουρκικά, αλλά δυσκολεύεται να μιλήσει! Στόχος της είναι να μάθει και πιστεύει φανατικά στη δια βίου μάθηση.
-Εργάσθηκε στη Γερμανική Καπνεμπορική Εταιρεία Intertab, S.A και στην Αμερικάνικη Καπνεμπορική Εταιρεία Gretoba, S.A, καθώς και στη ΔΕΗ με σύμβαση.
-Μετά διορίσθηκε στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων σαν Μεταφράστρια-Διερμηνέας και συνταξιοδοτήθηκε με 22 χρόνια υπηρεσία.
-Είναι παντρεμένη με τον Γεωτεχνικό- Περιβαλλοντολόγο Ηλία Ασπρούκο, προϊστάμενο στο ΥΠΕΧΩΔΕ και έχει μία κόρη τη Χριστίνα, πτυχιούχο Γαλλικής Φιλολογίας, και μία εγγονή 4 ετών τη Μαριάννα.
-Εκλεγόταν επί σειρά ετών με τη ΔΑΚΕ που ήταν ιδρυτικό μέλος στην ΠΟΣΥΠΕΧΩΔΕ(Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Υπουργείου Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημ. Έργων).
-Έλαβε μέρος ως εκλεγμένη σύνεδρος σε 3 συνέδρια της Νέας Δημοκρατίας περισσότερο για αλλαγή απόψεων και λιγότερο από «κομματικό χρέος», δεδομένου ότι διαφωνεί σε πολλά, ιδιαίτερα δε σε γυναικεία θέματα, περιβάλλοντος και εργασιακά!
-Σπούδασε και αποφοίτησε με άριστα Ιστορία Τέχνης, Ιστορία Τέχνης μη Δυτικών Χωρών, Ζωγραφική και Χρωματολογία, Επικοινωνία-Δημόσιες Σχέσεις και Εικαστικό Κόσμημα, στο ATHENS COLLEGE OF FINE ARTS (University of Bolton) και πήρε μέρος σε πολλά σεμινάρια που αφορούν τη Τέχνη. Κάνει συνέχεια οδοιπορικά που αφορούν τη Τέχνη των Λαών και αρθρογραφεί.
-Είναι συνεργάτης στο εφημεριδοπεριοδικό «ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΕΝ ΑΙΓΙΩ» όπου εκδότρια είναι η κόρη της.
-Η κατασκευή του Εικαστικού Κοσμήματος ιδιαίτερα τη συγκινεί και ήδη έκανε μία επιτυχή έκθεση στη ΧΕΝ Γλυφάδας.
-Από μικρό παιδί δούλευε (παράλληλα με το σχολείο) στο δικηγορικό γραφείο του παππού της ποινικολόγου Εμμανουήλ Λεωνίδα.
