Συντάχθηκε από Χριστίνα Ασπρούκου
Το παραπάνω ποίημα φιλαράκια μου Αναγνώστες, είναι του αξέχαστου Γιώργου Σουρή που’ ναι πάντα επίκαιρος κι’ ας πέρασαν σχεδόν 160 χρόνια από τη γέννησή του.
Παρ’ όλο που έρχονται στιγμές που οι γονείς μου νιώθουν συναισθηματικά «εγκλωβισμένοι» και τονίζω τα εισαγωγικά, διότι -δόξα τω θεώ- τα κοπανούν, εγώ από τη πλευρά μου ασκώ όση επιρροή μπορώ σαν νέος ελεύθερος άνθρωπος, πέρα από εξαρτήσεις και το ίδιο θα προσπαθήσω να κάνω και στη κόρη μου!
Ο μήνας της μασκαράτας και του κεφιού με…. τόση ανέχεια… έφυγε και μας άφησε μία μελαγχολική διάθεση με τόσα που… γίνονται! Αυτή τη μελαγχολική διάθεση προσπαθούμε να διώξουμε με λίγη σάτιρα και χιούμορ, τακτική θεμιτή από αρχαιοτάτων χρόνων με επικεφαλής τον Αριστοφάνη, μετέπειτα με τους γελωτοποιούς-τσαρλατάνους στις βασιλικές αυλές και ακόμα μεταγενέστερα με τον κάθε Σουρή που είχε κάθε ευρωπαϊκή χώρα!
Γι’ αυτό ήταν εντελώς άτοπο αυτό που ισχυρίστηκε ένας αιρετός με… γραβάτα του Δημοτικού Συμβουλίου λέγοντας: «- Δεν θέλω, γιατί μ’ έβρισαν!» Του απαντώ: «- Δεν πειράζει κύριεεεεε, σας τα χαρίζουμε, μας αρκεί που μας διαβάζετε κρυφά μετά βουλιμίας, όπως κάνουν τα πολέμια τσιράκια, που τα ίδια εκτελούν εντολές, για να μας «κουράσουν» και να πάψει ν’ ακούγεται η φωνή μας!… Εδώ ξεκαρδίζομαι!
Να’ χετε όμως αίσθηση της σάτιρας, της κριτικής του χιούμορ και προπάντων να αντέχετε εφ’ όσον αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τα κοινά! Εξ’ άλλου είναι γνωστό εν Αιγίω ότι οι γονείς μου όχι μόνο δεν υβρίζουν, αλλά είναι και πολέμιοι αυτών που υβρίζουν, παραφέρονται και δεν έχουν άδικο γιατί «τελευταία έχει ξεφύγει πολύ ο κόσμος!» … Και λίγη ευπρέπεια δεν θα’ βλάπτε!
Πολλοί όμως ανοήτως πιστεύουν πως στα πλαίσια μιας «δημοκρατικής» συμπεριφοράς έχουν το δικαίωμα να παραφέρονται, να ειρωνεύονται, να υβρίζουν!… Κούνια που τους κούναγε!
Στο aigiorama.gr θα ενημερωθείτε πλήρως για το πως ξεκίνησε το εφημεριδοπεριοδικό μας, που ήταν (όπως λένε) κάτι που έλειπε από το Αίγιο.
Ήθελα να δημιουργήσω κάτι απόλυτα ανεξάρτητο με δυνατή φωνή, κάτι που να μας χαρίζει λίγη λήθη στη τόση μιζέρια που επικρατεί λόγω των υπαρχόντων προβλημάτων και όχι μόνον, κάτι που να εξωραΐζει λίγο τη ζωή μας. Όποιος δεν έχει την ανάλογη ευγένεια για να δεχτεί αυτή τη προσπάθεια… τιμωρείται (τολμώ να πω) με τη δυστυχία να ματώνεται από τα νύχια του φθόνου του.
Με τα χρήματα που ξοδεύουμε για ένα 40σέλιδο τεύχος ή φύλλο ή έντυπο με τέτοιο χαρτί, γραφιστική και προπάντων θεματολογία… θα μπορούσαμε να βγάζουμε 3-4 φύλλα μηνιαίως σε στυλ εφημερίδας της Περιφέρειας. Δεν το’ κανα! Προτιμώ να κυκλοφορώ 6-10 τεύχη ετησίως μόνο με 15 € συνδρομή τον χρόνο, ποσό συμβολικό κι’ ας μη βγάζουμε ούτε τα
έξοδα μας.
1ον: Διότι δεν θέλω να κουράζω τους γονείς μου που μόλις συνταξιοδοτήθηκαν,
2ον: Διότι δεν είμαστε κερδοσκοπική επιχείρηση,
3ον: Διότι δεν ήθελα να’ χω άμεση σχέση με τακτικές άλλων Μ.Μ.Ε. και
4ον: Το πιο βασικό: για την Αιγιάλεια… όσο κι’ αν ακούγεται ρομαντικό!
Παρά ταύτα η εκ των όπισθεν πολεμική εξακολουθεί και δια της μεθόδου των παρισφυσάντων!…
Ας είναι, όλα είναι στο πρόγραμμα! Μου αρκεί φίλοι μου που οι «Νέοι Καιροί εν Αιγίω» έγιναν αγαπητοί και ουδείς θα τολμήσει να πει ότι δεν προβάλουμε νέους ανθρώπους όλων των παρατάξεων!
Σας αφήνω όμως καλοί μου φίλοι διότι πρέπει να φτιάξω λίγο σπιτικό λικεράκι. Η δε φωνή του πατέρα μου ακούγεται από μέσα χαριτολογώντας: «- Αν φτιάξεις κανένα γλυκάκι Χριστίνα μου, βάλε λίγο περισσότερο βουτυράκι, για να είναι καλοαρτυμένο…!» και γελάει γοερά!
Καλή Ανάσταση, Καλό Πάσχα φίλοι μου!
Λίγα λόγια για το συντάκτη του άρθρου
Author: Χριστίνα Ασπρούκου Email: [email protected]
