Συντάχθηκε από Νέοι Καιροί εν Αιγίω

Ε δεν το πιστεύω, πάλι μ’ έπιασε η μέση μου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αυτή τη φορά μούδιασε το δεξί μου πόδι από τον αστράγαλο και κάτω κι ενώ στεκόμουν περιμένοντας το ασανσέρ. Καλέ, σαν να έπεσα σε λακούβα και μου γύρισε το πόδι, η ίδια αίσθηση, σαν να έπαθα διάστρεμμα. Πρέπει να πάω και πάλι στον ορθοπεδικό…

Και καλύτερα να μην πήγαινα… Γιατί η απάντηση ήταν: «Μάλλον πρέπει να σε δει νευρολόγος». Στην αρχή γέλασα γιατί είπα το γνωστό από μέσα μου «να δεις που όλα τα κάνει η ψυχολογία μου, το πολύ άγχος». Μόλις όμως μου ζητήθηκε να κάνω μαγνητική, χωρίς να μου εξηγεί η γιατρός τι έψαχνε, έκανα αυτό που θα έκαναν οι περισσότεροι από εμάς και μην κρυβόμαστε.

Αναζήτησα στο google τι παθήσεις έχουν τα συμπτώματα που αισθανόμουν μεταξύ άλλων… κόπωση, θολή όραση και κάποιες φορές έβλεπα αντικείμενα διπλά με περίγραμμα διάφανο τριγύρω τους και κυρίως ένα απίστευτο βάρος από τη μέση και κάτω που εμπόδιζε τη βάδιση μου σα να μη μπορούσα να δώσω εντολές στα άκρα μου, χέρια που μούδιαζαν, ατελείωτους πόνους στις κλειδώσεις, σπαστικότητα από πού στα καλά καθούμενα σου τινάζονται τα πόδια μπροστά και κοκαλώνουν…

Κι όλα αυτά, έδειχναν ένα πράγμα:

«Σκλήρυνση κατά πλάκας»!

Κι ο εφιάλτης- αρρώστια με τα χίλια ή για την ακρίβεια εκατομμύρια πρόσωπα που ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο σ’ ολόκληρη τη γη, μου είχε χτυπήσει την πόρτα. Αυτό που διάβασα στο ίντερνετ επιβεβαιώθηκε από τη μαγνητική. Πολλαπλές λευκές εστίες σε αυχένα, κεφάλι, σπονδυλική στήλη. Και τώρα τι κάνουμε; Μόλις είχα γίνει στα 41 μου μάνα, εργαζόμουν ασταμάτητα κι ακούραστα ως ρεπόρτερ και τι θα γινόταν το μονάκριβο μωρό μου αν πέθαινα; Γιατί η ΣΚΠ σήμαινε παλιά αγκαλιά με το θάνατο. Τουλάχιστον, μου έδωσαν ελπίδες λέγοντας ότι θα ζήσω αν ακολουθώ τη θεραπεία μου. Ποια απ’ όλες; Γιατί σχεδόν όλες σου επιβάλλουν να τρυπιέσαι μέρα παρά μέρα με ενεσάκι την ίδια ώρα πάντα για να πάρεις τη δόση του φαρμάκου σου.

Που σημαίνει ότι αν θες να πας κινηματογράφο, θέατρο, μία έξοδο ρε αδερφέ όποτε εσύ το επιθυμείς, είναι απαγορευμένο και πρέπει να προσαρμόζεις το πρόγραμμά σου πλέον με τις ελεύθερες μέρες σου. Και κάθε τρύπημα σου αφήνει ως ενθύμιο μια τεράστια μελανιά που είναι το ελάχιστο μπροστά στη «γρίπη» που νιώθεις με κρυάδες σαν να έχεις δέκατα, ατονία και ψυχολογία χάλια.

Ωραία ζωή… κι ας είναι ωραία η ζωή! Δεν πειράζει αρκεί που αναπνέω και με βλέπουν τα αθώα μάτια της κόρης μου! Οχτώ χρόνια μετά τα κινητικά προβλήματα επιδεινώθηκαν, δεν μπορώ να πάω πουθενά παρά μόνο υποβασταζόμενη και στο σπίτι κρατιέμαι αφού η ισορροπία δεν υπάρχει πια. Λένε ότι ο Θεός σου δίνει ότι μπορείς ν’ αντέξεις και δεν έχουν άδικο.

Αντέχω γιατί με χρειάζεται το παιδί μου κι ας κλαίω κρυφά όποτε μου διαμαρτύρεται… «Άντε μαμά γίνε καλά, θέλω εσύ να με πηγαίνεις σχολείο!». Και η ευχή της είναι μεγάλη επιθυμία μου. Θέλω να περπατήσω μαζί της, να κολυμπήσουμε παρέα στη θάλασσα, να παίξουμε ρακέτες και τόσα άλλα που θέλουν αντοχή κι ορθοστασία κι εγώ αδυνατώ να της τα προσφέρω, παρά μόνο όσα μπορούμε να κάνουμε με μένα καθιστή.

Πώς να αντικρίζεις τα περήφανα αλλά γεμάτα θλίψη μάτια της; Αυτό είναι το μοναδικό που με προτρέπει να σκέφτομαι να ενεργοποιήσω τον εγκέφαλο μου να ασπαστεί εκείνο που πρέσβευε ο Ιπποκράτης:

«Ψυχή που νοσεί, νοσεί το σώμα».

Ναι το πιστεύω ακράδαντα, αλλά ακόμη δεν έχω βρει αυτό που με οδήγησε στην αυτοάνοση ασθένεια μου και που θα μου δώσει ώθηση να χαρώ ξανά τα μικρά και απλά καθημερινά πράγματα της ζωής. Αυτά δε ζητάω πολλά και θα είμαι η πιο πλούσια γυναίκα στην υφήλιο!

Η ιστορία μου δε διαφέρει από άλλες «συνοδοιπόρων» μου στον.. Γολγοθά που ονομάζεται σκλήρυνση κατά πλάκας και δεν παραπονιέμαι γιατί υπάρχουν κάποιοι καθηλωμένοι σε κρεβάτι, με χρήση του αμαξιδίου και μέσα στο σπίτι, με συχνές τυφλώσεις, αδυναμία στην ομιλία και την συγκέντρωση σκέψης σαν να βγήκαν από εγκεφαλικό κι ακόμη χειρότερα δεν υπάρχουν πια ανάμεσά μας.

Το πιο άδικο, όμως, της συγκεκριμένης αρρώστιας είναι ότι καταστρέφει ζωές ειδικά ανθρώπων που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία και προσφέρουν έργο. Κι έτσι με την ξαφνική αναπηρία που τους βρήκε, παραγκωνίζονται από τη δουλειά τους επειδή είχαν την ατυχία να βιώσουν στο πετσί τους τη νευρολογική πάθηση. Κι ας δουλεύει ακόμη ο εγκέφαλός τους κι ας μη συντονίζεται πλέον απόλυτα με τις λειτουργίες των άκρων τους. Κάπως έτσι δε συνέβη και στην περίπτωση του προπονητή του μπασκετικού Ολυμπιακού, Ντέιβιντ Μπλατ που γνωστοποίησε τη μάχη που δίνει με την Πολλαπλή Σκλήρυνση φέρνοντας ξανά με ηχηρό τρόπο στη δημοσιότητα την ασθένεια με τα αφανή συμπτώματα;

Τέλος, θα ήθελα να συμβουλέψω συγγενείς και φίλους που έχουν στον κύκλο τους ένα άτομο με ΣΚΠ. Είναι πολύ κουραστική η καραμέλα: «Θέλει δύναμη ψυχής και θα τα καταφέρεις». Λέτε να μην έχουμε όταν προσπαθούμε να ανεβούμε το σκαλοπάτι ή να το κατεβούμε όταν παρά τα πεσίματα που έχουμε υποστεί με κατάγματα ξανασηκωνόμαστε και συνεχίζουμε; Ή όταν μας κοιτούν στον δρόμο γιατί σερνόμαστε αντί να περπατάμε;

Κ. ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ

Λίγα λόγια για το συντάκτη του άρθρου

Author: Νέοι Καιροί εν Αιγίω Email:[email protected]

Προηγούμενο άρθροΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΣΚΥΛΟΣ-Φίλοι, αλλά με προϋποθέσεις
Επόμενο άρθροΟ σύντομος μεσημεριανός ύπνος μπορεί να μειώσει αισθητά τα υψηλά επίπεδα πίεσης