Συντάχθηκε από Δέσποινα Γρηγοριάδου

Παλιά εκτός από τη προίκα της νύφης η οποία ήταν ή κάποιο σπίτι ή ιματισμός του σπιτιού (κεντήματα, τραπεζομάντηλα, χαλιά, κουρτίνες) ή οικοσκευή (έπιπλα και κουζινικά) ή χρυσές λίρες για τους… πολύ έχοντες ή χωράφια, με τον καιρό άρχισε ο κόσμος στα αστικά κέντρα να σκέπτεται πιο πρακτικά με την έννοια… ότι θα’ ταν προτιμότερο να αγόραζαν οι καλεσμένοι για δώρο των νεονύμφων διάφορα διακοσμητικά αντικείμενα και κατά προτίμηση από ασήμι γιατί ήταν κάτι που έμενε δια παντός!

Βαθειά στο σεντούκι λοιπόν, βρήκα αυτή τη φορά 2 βάζα που τα είχε η γιαγιά μου επάνω στον μπουφέ της και έλεγε με καμάρι… ότι ήταν δώρα του γάμου της.

Θα μου πείτε βέβαια:

-Γιατί με καμάρι;

Απλά γιατί ίσως ήταν από τα λίγα πράγματα που μπόρεσε να περισώσει από το σπίτι της στη Πόλη, φεύγοντας άρον-άρον για τη μητέρα πατρίδα, όπου όλοι τους «δέχθηκαν με ανοικτές αγκάλες» αποκαλώντας τους μάλιστα… τουρκόσπορους!

Τι σημασία έχει πια; Στη πορεία του χρόνου φάνηκε καθαρά η κουλτούρα και οι συνήθειές τους που οι Ελλαδίτες όχι απλά εδέχθησαν, αλλά και προσπάθησαν να οικειοποιηθούν απόλυτα!

… Προσπάθησαν και αυτό μετράει!

Δ. Γ.

Λίγα λόγια για το συντάκτη του άρθρου

Author: Δέσποινα Γρηγοριάδου Email:[email protected]

Προηγούμενο άρθροΤο καραφάκι για το… χωνευτικό
Επόμενο άρθροΗ Ταμπακέρα