Συντάχθηκε από Δέσποινα Γρηγοριάδου

«Το γουδί, το γουδοχέρι και ο κόπανος στο χέρι!» Με την ίδια δύναμη που ο κόπανος… κοπανούσε οτιδήποτε όπως το τιναχτήρι των χαλιών, το ίδιο δυνατά η γιαγιά μας με το (ασήκωτο σε βάρος) γουδοχέρι «χτυπούσε», κοπάνιζε το σκόρδο για το σκορδοστούμπι της σκορδαλιάς και για το τζατζίκι ή ταλατούρι, κοπάνιζε τη φρυγανιά για τα γλυκά, τις πίτες και τα φαγητά, κοπάνιζε τα αμύγδαλα και τα φιστίκια για τον φυστικλί μπακλαβά, κοπάνιζε τις ψημένες μελιτζάνες για να κάνει πουρέ μελιτζάνας για το χουνκιάρ μπεγεντί=αρνάκι κοκκινιστό με μελιτζανοπουρέ κ.ο.κ.

Το γουδί ήταν το μπλέντερ της εποχής!

Ήταν το πλέον απαραίτητο εργαλείο κουζίνας για τη παλιά νοικοκυρά και τυχερή αυτή που’ χε γουδί μεταλλικό massif και όχι ξύλινο, γιατί ήταν μια… πολυτέλεια να τελειώνεις το κοπάνισμα γρηγορότερα!

Ο ήχος του κοπανίσματος αντηχούσε όμορφα στ’ αφτιά των παιδιών που πήγαιναν σφαίρα στη κουζίνα που πλημμύριζε μυρωδιές, για να δουν… τι ετοιμάζεται! Ήταν όμως και το… φόβητρό μας, γιατί όταν θύμωνε η γιαγιά με τις σκανδαλιές μας «απειλούσε» πως θα μας…το φέρει στο κεφάλι, πράγμα που δεν θα’ κανε ποτέ βέβαια!

Οι χαλκοματάδες στη Παναγία Χαλκέων στη Θεσσαλονίκη έκαναν τότε χρυσές δουλειές με τα χειριποίητα γουδιά…δεν ήταν όμως σαν αυτά που έφεραν οι πρόσφυγες που
ήσαν ασήκωτα σε βάρος και έλεγαν: «Όσο πιο βαρύ, τόσο πιο καλό!».

Τόσο βαρύ… που μια φορά πέφτοντας το γουδί στο μωσαϊκό της κουζίνας δημιούργησε ρωγμή! Αμέσως δε η γιαγιά… άναψε τη καντήλα και έκανε χαλβά που… δεν έπεσε επάνω στο κομψό της ποδαράκι ή στο κεφαλάκι της εγγονής της!

Λίγα λόγια για το συντάκτη του άρθρου

Author: Δέσποινα Γρηγοριάδου Email:[email protected]

Προηγούμενο άρθροΠολύ παλιός τσεβρές Ανατολικής Θράκης
Επόμενο άρθροΤο παλιό μαύρο τηλέφωνο