Τον καιρό που το Αίγιο είχε αυτοδιοίκηση … Κάποιοι ήταν πάνω στα δέντρα και έτρωγαν βελανίδια!
Του Ηλία Ασπρούκου –Περιβαλλοντολόγου
Πολλές φορές καθώς ατενίζω το Αίγιο ο νους μου τριγυρνά στην δημοτική αρχή άλλων εποχών. Θυμάμαι την πρώτη επίσκεψη του αείμνηστου Δημάρχου Παναγόπουλου στο σπίτι μου, τις κουβέντες που ανταλλάξαμε τη ζέση που είχε να δει το Αίγιο να γίνεται μια σύγχρονη όμορφη πόλη. Θυμάμαι συζητήσεις που κάναμε με κοινό παρονομαστή την ανάπτυξη του τόπου και την εξωστρέφεια.
Έπειτα, δεν θα ξεχάσω τον Αλέκο Μέγαρη, τον δάσκαλό μου. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να αφήσει έργο, η ζωή του όλη η άνθιση του τόπου. Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν πολλά χρόνια. Όμως η μνήμη μου δεν παύει να περιστρέφεται σε εκείνους τους ανθρώπους που είχαν μεράκι να παραδώσουν έργο.
Όταν έρχομαι στην πραγματικότητα, ένας κόμπος στέκεται στο λαιμό μου και με πνίγει, εικόνα απογοήτευσης, θλίψης και μιζέριας. Η πλατεία Αγίας Λαύρας μετατράπηκε σε λαχανόκηπο, οι ζυμώσεις ενόψει εκλογών δίνουν και παίρνουν. Το τοπίο συνθέτει η θλίψη και η μιζέρια αδελφές ψυχές αντάμα.
Αν κάποιος με ρωτήσει πως αυτό μπορεί να αλλάξει; Η απάντηση είναι μια και απλή η τοπική αυτοδιοίκηση χρειάζεται νέα πρόσωπα, νέες ιδέες και καθαρές θέσεις.
Η αλλαγή θα επιτυγχανόταν κάλλιστα από τον Χρήστο Γούτο, νέο παιδί με γνώσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση, με θέσεις που θα μπορούσε να τις υπερασπιστεί με σθένος. Έλα όμως που πολλές φορές δεν φθάνει να δίνει εντολές το κεφάλι πρέπει και τα υπόλοιπα μέλη του σώματος να μπορούν να το ακολουθούν. Εδώ εγείρεται ένα θέμα.
Ο ίδιος ο Γούτος δεν φρόντισε ένα μέρος της Δημοτικής του ομάδας να παρεμποδίσει την συνέχιση του έργου της πλατείας, βυθίζοντας μία ολόκληρη πόλη στην μιζέρια.
Οι άνθρωποι αυτοί που έβαλαν την υπογραφή τους να μην πραγματοποιηθεί το έργο της ανάπλασης και να παραμείνει η πλατεία λαχανόκηπος… είναι οι ίδιοι που κάποτε κατείχαν θέσεις ευθύνης στην τοπική αυτοδιοίκηση; Είναι εκείνοι που κάτω από άλλες συνθήκες άσκησαν εξουσία;
Τώρα τι ήρθαν να κάνουν αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση ; Ερωτήματα όχι μόνο υποθετικά ή ρητορικά αλλά ουσιαστικά, αφού η καθημερινότητα των δημοτών και των επισκεπτών του Αιγίου έχει να κάνει με την λειτουργικότητα των υποδομών. Δρόμοι, πλατείες , πάρκα και παιδικές χαρές τρεμοσβήνουν και χάνονται. Αυτό θα έπρεπε να σκεφτούν πριν λειτουργήσουν με παρωπίδες και μικροπολιτικά ένστικτα. Να πω ότι δεν υπήρχε λύση , μα λύση υπήρχε, αυτή που πρεσβεύει η απλή λογική. Να αφήσουν το έργο να ολοκληρωθεί και μετά ας απέδιδαν ευθύνες. Έτρεξαν να αντιπολιτευτούν τον Δήμαρχο και να βυθίσουν μια ολόκληρη πόλη στο σκοτάδι, τα μπάζα και το μπετό.
Αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι μεθαύριο θα είναι και πάλι υποψήφιοι; Πως θα μπορέσουν να κοιτάξουν στα μάτια τον Αιγιώτικο λαό και να ζητήσουν και πάλι την στήριξή του ;
Ο Χρήστος Γούτος είναι ένας νέος άνθρωπος με καθαρές σκέψεις, ξεκάθαρο όραμα και κυρίως διάθεση για προσφορά. Αυτού του είδους τα πεπαλαιωμένα υλικά μόνο κακό μπορούν να του κάνουν, καθώς αποτελούν βαρίδια. Ο ίδιος με τη στάση του αποστασιοποιήθηκε, καιρός να θέσει στο περιθώριο όλα εκείνα τα πρόσωπα της «αυτοδιοικητικής ζωής» που τεχνηέντως του τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια. Εξάλλου όλοι αυτοί μόνο κερδισμένοι βγήκαν από την ενασχόληση τους με τα κοινά, ζημιωμένος βγήκε ο τόπος από τέτοιου είδους συμπεριφορές και πρακτικές.
Συνεπώς αγαπητέ Χρήστο θα πρέπει να πάρεις μια βαριά απόφαση που ακούει στο όνομα της απαλλαγής σου από τα συγκεκριμένα άτομα που έκαψαν την περαίωση της πλατείας.
Άλλωστε αυτά τα… παιδιά μπορεί να τα υιοθετήσουν και άλλοι υποψήφιοι με τις ίδιες πιθανώς απόψεις. Για μένα θα έπρεπε να έχουν προκηρυχθεί κατά το πρότυπο των ταινιών καουμπόικων σεναρίων.
Αγαπητέ Χρήστο ξέρεις ότι σε συμπαθώ σαν άνθρωπο και επειδή δεν είσαι εγγεγραμμένος στον σύλλογο των φαγάδων ελπίζω να μου συγχωρήσεις αυτές τις παραινέσεις. Όσο για αυτούς θα αναπτύξουμε σε άρθρο μας προ των εκλογών τα θέματα που υπάρχουν μήπως σώσουμε την παρτίδα και αφού δούμε ποιοι θα είναι οι υποψήφιοι.
Το Αίγιο είναι η πόλη με τους πιο ωραίους κατοίκους, ναι! Αλλά το ωραίο Αίγιο άλλων εποχών που χάθηκε; Πριν λίγο καιρό ένας παλιός δάσκαλος μου είπε :<<εκείνο το Αίγιο που ψάχνεις χάθηκε μέσα στη μιζέρια της καθημερινότητας, μέσα στην ίντριγκα και την προσπάθεια ανέλιξης, μέσα στο στριμωξίδι για μια θέση σε μια καρέκλα>>.
Χάθηκε η διάθεση για την προσφορά μπροστά στο πολιτικό όφελος, ψάχνει να βρει ο ένας αντιπολιτευόμενος τη στραβοτιμονιά στον άλλον. Παίζουν τις κουμπάρες σαν τα μικρά παιδιά, κάνουν παρέες ευκαιριακές και «πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις» που λέει και το ευαγγέλιο… Χάνονται στα μέσα της διαδρομής γιατί το συμφέρον του ενός αντιβαίνει το συμφέρον του άλλου. Αυτό θα πει ζωή χαμένη.
Μια πόλη ρημαγμένη, με το πέπλο της μιζέριας τυλιγμένη. Άραγε αυτό το Αίγιο και αυτή η Αιγιάλεια μας αξίζει. Και αν αυτή δεν μας αξίζει τότε οφείλουν οι νέοι εκκολαπτόμενοι, να φροντίζουν να απαλλαγούν από οτιδήποτε μίζερο, παρωχημένο και αναχρονιστικό, να ανανεώσουν το ανθρώπινο δυναμικό της παράταξής τους και να χαράξουν τη δική τους δημιουργική πορεία προς την ανάπτυξη και τον πολιτισμό. Μόνο έτσι το Αίγιο και η Αιγιάλεια θα αποκτήσουν και πάλι την χαμένη αίγλη.
Η εποχή των λωτοφάγων τέλειωσε καιρός να το πάρουν χαμπάρι και οι μνηστήρες πως όταν ο έρωτας για μια καρέκλα υπερισχύει των πάντων… Τότε και η καταστροφή κοντοζυγώνει !
Τελειώνοντας θα ήθελα να σου επισημάνω φίλε Χρήστο ότι τους αποτυχημένους τους αναγνωρίζεις αμέσως, διότι είναι αυτοί που προσπαθούν να νιώσεις ένοχος Εσύ για τα δικά τους λάθη.
