Γράφει: η Δέσποινα Φωκ. Γρηγοριάδου

Φίλοι μου, οι θλιβερές ιστορίες όταν είναι αληθινές… γίνονται ακόμη πιο τραγικές! Ναι, ο δυστυχής παππούς μου λάδωσε και με την τελευταία λύρα που του απέμεινε στους Τουρκαλάδες σιδηροδρομικούς,… προκειμένου να φορτώσουν στο τελευταίο τρένο… σεντούκια με τιμαλφή του νοικοκυριού τους και να μη τους τα κρατήσουν, όπως έκαναν συνήθως στους ανταλλάξιμους! Έτσι περιεσώθησαν κάποια πράγματα… τα οποία γεμίζουν σε μένα και στη κόρη μου και θλίψη, αλλά και κάποια ικανοποίηση! Το ασήκωτο αυτό ρολόι λειτουργεί κανονικά!

Η δύστυχη γιαγιά μου, έγκυος 8 μηνών, το είχε τυλίξει με τσεβρέδες (κεντήματα) της προίκας της για να το κρύψει καλά! Έτσι έμεινε άθικτο!

Αυτό συμπεριλαμβάνεται στα δικά μου, τα ανεκτίμητα πράγματα! Το γνωστό χέρι δεν μπορεί να το κλέψει αυτό και να μου σκοτώσει τη ψυχή, όπως έκανε με τα κοσμήματα, διότι είναι μεγάλο σε όγκο, βαρύ και ο συναγερμός, όπως και το μάτι καραδοκούν.

Το επιτραπέζιο αυτό ρολόι ήταν δώρο της οικογένειας Ζαρίφη στον γάμο της γιαγιάς μου, στη Χρυσοκέραμο της Πόλης, που έγινε στο Άι Γιώργη γύρω στο 1921, πριν τη μεγάλη πυρκαγιά! Οι φανατικοί Τούρκοι είχαν στο στόχαστρο τη Χρυσοκέραμο διότι είχε 90% Χριστιανούς, Αρμενέους, εκκλησίες! Ήταν Ελλάδα, είναι Ελλάδα!

Δέσποινα Γρηγοριάδου

Προηγούμενο άρθροΙστορία της Αστρολογίας
Επόμενο άρθροΔΩΡΑ ΚΟΥΒΕΛΗ – Το Ημερολόγιό μου (συνέχεια)