Γράφει ο Ηλίας Ασπρούκος, Περιβαλλοντολόγος
Καθώς έπινα τον καφέ μου, σε μια πόλη που με την πάροδο του χρόνου σε τίποτα δεν θυμίζει το Αίγιο του πολιτισμού, της ομορφιάς, των χρωμάτων και των γεύσεων. Αλλά γίνεται όλο και πιο μουντή, όλο και πιο άχρωμη. Έπεσε το μάτι στους πηχυαίους τίτλους των τοπικών εφημερίδων για την ανάθεση των Αντιδημαρχιών της Αιγαλείας μέχρι το 2021. Θέσεις έμμισθες ή άμισθες δεν θα σταθώ σε αυτό. Στέκομαι στην ποιότητα, στο ειδικό βάρος που κουβαλά ο κάθε άνθρωπος σε τούτη εδώ την πόλη και στο τι μπορεί να προσφέρει σε αυτή.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ήταν κάποτε ένας ματαιόδοξος που ήθελε να γίνει Δήμαρχος, όταν είδε ότι ο κόσμος του γύρισε την πλάτη δήλωσε υποταγή στη δημοτική αρχή, πήρε μπόλικα ανταλλάγματα και στο τέλος μπορεί να μην έγινε Δήμαρχος… αλλά αντιδήμαρχος. Είναι τα παιχνίδια της απλής αναλογικής θα μου πεις, μόνο που τα παιχνίδια αυτά γίνονται στις πλάτες των ταλαιπωρημένων πολιτών.
Συνεχίζω λοιπόν, ο επίδοξος βλαχοδήμαρχος, της Κάτω και της Πέρα- Ραχούλας αποκτά εξουσία, έχει λόγο για την παιδεία και τον πολιτισμό. Μόνο που δεν ξέρω ποιόν πολιτισμό θα μπορούσε να εκπροσωπήσει των μπουζουκιών, της υποκουλτούρας ή τον άλλο, της ιστορίας, της πορείας του τόπου, τον πολιτισμό εκείνο που άφησε το αποτύπωμα του για πολλές δεκαετίες; Δεν αφορίζω κανέναν, σκέπτομαι όμως ότι η παιδεία και ο πολιτισμός είναι τα βασικά συστατικά στοιχεία ανόδου μιας ομάδας, μιας κοινωνίας, μιας πόλης, ενός δήμου, μιας χώρας και ολόκληρης της γης. Χωρίς τον πολιτισμό η ζωή θα είχε σταματήσει, το παρελθόν φάρος για το παρόν και οδηγός για το μέλλον. Αχ !!! βαθύς ο αναστεναγμός μου καθώς γράφω αυτές τις σειρές. Αλλάξανε οι εποχές όλα έχουν γκριζάρει.
Κάποιες φορές κάνω χιούμορ και άλλες φορές σκέπτομαι, πως οι πραγματικοί άνθρωποι της παιδείας και του πολιτισμού έχουν κρυφτεί , έχουν χαθεί και απαξιούν να ασχοληθούν με οποιαδήποτε πολιτιστική δράση, έτσι η υποκουλτούρα φορά το μανδύα του πολιτισμού και δηλώνει παρούσα. Είναι στιγμές που όταν βρίσκομαι εκτός Αιγίου και άλλες μόλις πατώ εδώ μόνος μου μετρώ πόσοι άνθρωποι ορμώμενοι από την Αιγιάλεια άφησαν μέσα στους αιώνες το στίγμα τους, στον πολιτισμό , την υγεία, την παιδεία, το θέατρο, τη μουσική, τις τέχνες , τα γράμματα και την πολιτική. Αν ρωτήσεις έναν Αιγιώτη από 15 μέχρι 70 ετών ζήτημα είναι να σου πει ένα με δύο ονόματα. Λογικό, αφού όσοι ασχολήθηκαν με τον πολιτισμό σε επίπεδο εξουσίας όλα αυτά τα χρόνια δεν ανέδειξαν τις προσωπικότητες του τόπου μας, δεν πραγματοποίησαν εκδηλώσεις για να τους τιμήσουν και φυσικά δεν τους γνωρίζουν ούτε καν σαν ιστορικά ονόματα. Αυτός είναι ορισμός της κατάντιας ενός τόπου που αποποιείται την ιστορία του.
Και τώρα γεννάται το ερώτημα… Τι θα απογίνουμε με τους βαρβάρους ; Λύση υπάρχει, καιρός ο πνευματικός άνθρωπος να βγει προς τα έξω και να δηλώσει την παρουσία του, να αναλάβει δράση και να δείξει ότι άλλο μικροπολιτική και άλλο πολιτιστική ζωή με προεκτάσεις. Μιας και γιορτάζουμε τα 200 χρόνια μετά την Επανάσταση να κάνουμε ως νεοέλληνες την επανάσταση του πνεύματος, της κουλτούρας , του αληθινού πολιτισμού… Πέρα και πάνω από ίντριγκες και συναλλαγές.
