Από τον Ηλία Δημ. Ασπρούκο
Περιβαλλοντολόγο
Πολλά τα δεινά και τίποτα πιο δεινό της απλής αναλογικής. Ή κατά την λαϊκή ρήση ήταν στραβό το κλήμα το έφαγε ο γάιδαρος και αποστράβωσε. Μέσα στα πλαίσια αυτά είδαμε να γίνονται ανιαρές συμμαχίες, να συμβαίνουν παρατράγουδα και πολλά ευτράπελα.
Αλλά όταν ασκείς πολιτική στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπορείς παρά να έχεις αυξημένο το αίσθημα της πολιτικής επιβίωσης… όπως ακριβώς λειτουργούν και οι γάτες στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν, το ίδιο κάνουν και αυτοδιοικητικοί εκείνοι που θέτουν ως σκοπό τους την καρέκλα. Στα πλαίσια αυτά ναρκοθετούν τον περιβάλλοντα χώρο κάνουν τις κατάλληλες συμμαχίες και περιμένουν υπομονετικά πότε πρέπει να πυροδοτήσουν την έκρηξη.
Από την άλλη υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν την ενασχόληση τους με την τοπική αυτοδιοίκηση ως μέρος του life style τους και άλλοι που κοιτάνε πως θα αρπάξουν ένα κομμάτι ψωμί για να επιβιώσουν.
Στα πλαίσια αυτά ο γάτος αυτοδιοικητικός μοιράζει καρέκλες, δίνει τίτλους, τους αφήνει να νομίζουν ότι έχουν την πρωτοβουλία και όταν δει την αχαριστία ή όταν πάνε να σηκώσουν κεφάλι, ενεργοποιεί τους μηχανισμούς άμυνάς του και τους αποπέμπει κακήν κακώς.
Τώρα θα μου πεις μπορεί ένας γάτος να τα βάλει με μιαν ποντίκω αρχόντισσα; Αν δεν μπορεί ο γάτος τότε ποιος μπορεί; Φυσικά και μπορεί, έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που ξέρει πότε πρέπει να βάλει κάποιον, που και με ποιον τρόπο να τον υποδομήσει οπότε σύντομα αποκαλύπτεται η ανεπάρκεια πολλών και ακόμα πιο σύντομα εκτοπίζονται οι εν δυνάμει πολιτικοί του αντίπαλοι.
Το ζήτημα είναι πως όλο αυτό το παιχνίδι αναλώνει την ενέργεια και στρέφει το βλέμμα από τα ουσιώδη στα επουσιώδη.
Αντί να κοιτάνε το έργο που θα πράξουν κοιτάνε τις καρέκλες και μετρούν τις ψήφους, σχηματίζονται πηγαδάκια, δημιουργούνται λυκοφιλίες ανάγκης και γίνεται ένα πάρτη άνευ ουσίας. Οπότε το ζήτημα είναι πως θα περάσει η τετραετία και το μόνο στο τέλος που θα μείνει θα είναι η γοητεία χωρίς την τόλμη.
