Του Ηλία Ασπρούκου–
Περιβαλλοντολόγου
Ανήκω στην κατηγορία εκείνων των ανθρώπων που λάτρεψε και λατρεύει την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε… Από όποια θέση κατείχα μέλημα μου ήταν να προσφέρω στον τόπο μου. Τώρα πια η ζωή μου μοιράζεται μεταξύ Αιγίου και Θεσσαλονίκης. Η ουσία είναι μία, κάθε φορά που επιστρέφω όποια γωνιά του Αιγίου και αν κοιτάξω μου προκαλεί θλίψη.
Η Μητροπόλεως γεμάτη τραπεζοκαθίσματα και σε περίπτωση ο μη γένοιτο που συμβεί κάποιο ατύχημα ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη, το έχει κανείς αναλογιστεί; Οι πεζοί με μεγάλη δυσκολία προσπαθούν να περάσουν, γυναίκες με τα καροτσάκια από τη λαϊκή κατεβαίνουν στο δρόμο με τον όποιο κίνδυνο να ελλοχεύει και η κεντρική οδός με τα πολλά καφέ να έχει μετατραπεί σε Κολωνάκι. Οι μαμάδες με τα μωρά και τα καρότσια υποφέρουν κάθε φορά που καλούνται να περάσουν ανάμεσα στους πελάτες που πίνουν τον καφέ τους. Δεν αναφέρομαι καν στα ΑΜΕΑ γιατί αυτή η πόλη μοιάζει σαν να μην ζουν σε αυτή άτομα με ειδικές ανάγκες, κλείνει τα μάτια και τους γυρνά την πλάτη.
Με την πάροδο του χρόνου το Αίγιο αλλάζει φυσιογνωμία αντί να γίνεται φιλική γίνεται όλο και πιο αφιλόξενη, όχι μόνο για τους κατοίκους αλλά και για τους επισκέπτες.
Λίγο πιο κάτω η πλατεία Αγίας Λαύρας μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο, έχει χάσει κάθε ίχνος από τη φυσιογνωμία της, χώμα και λάσπη παντού. Θόρυβος και σκόνη όχι μόνο για τους περίοικους αλλά για κάθε πολίτη που έρχεται στο Αίγιο. Τόσα χρόνια οι αναπλάσεις θυμίζουν της Άρτας το γεφύρι ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμίζονταν. Κάθε νέα δημοτική αρχή θέλοντας να παρουσιάσει έργο με το πρώτο πράγμα που ασχολείτο ήταν η ανάπλαση του κέντρου. Φυσικά το αποτέλεσμα άλλες φορές ήταν απογοητευτικό και άλλες ευτράπελο.
Η ουσία πάντα μία η ταλαιπωρία του κόσμου, με τις αλλαγές να προξενούν πονοκέφαλο από την αλλαγή της έλευσης των αυτοκινήτων μέχρι την υπολειτουργία των μαγαζιών πέριξ της περιοχής. Ένα τοπίο αποκαρδιωτικό σχηματίζεται κάθε φορά μέχρι να μπει τέλος στην ανάπλαση.
Σπατάλες για αναπλάσεις, κόντρες και ίντριγκες συνθέτουν το τοπίο της καταστροφής. Μέσα σε όλα αυτά φορείς ανύπαρκτοι, όλοι κοιτάνε τα προσωπικά τους οφέλη κανένας μα κανένας δεν σκέφτεται αληθινά τι θα αφήσει πίσω του σαν υστερόγραφο…
Αλήθεια σκέφτηκε ποτέ κανένας με απλές κινήσεις πως μπορεί να αλλάξει η φυσιογνωμία αυτής της πόλης; Αντί να δοθούν τα χρήματα για άσκοπες αναπλάσεις ας δοθούν επιτέλους στην αγορά της πόλης, ας ενισχυθεί μέσω του Δήμου η επιχειρηματικότητα του τόπου, ας στρέψουν οι φορείς το βλέμμα τους στην τόνωση της τοπικής αγοράς γιατί πραγματικά δεν χρειάζονται χρήματα για να αλλάξει μορφή η πόλη αλλά αγάπη και μεράκι.
Καιρός να αναλάβουν λοιπόν οι ομάδες πολιτών να κάνουν εκείνα που η Δημοτική αρχή παραμελεί, από την αναμόρφωση πάρκου, μέχρι την περιποίηση κάποιων παρτεριών και την τοποθέτηση λουλουδιών. Απλά πράγματα μεγάλης αξίας. Κάποιες φορές και εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας, φθάνει να το θελήσουμε.
